بسیاری از مردم هنر دیجیتال را یک پدیده اخیر می دانند ، که شاید در زمان ورود اینستاگرام تصور می شود و به مردم اجازه می دهد تصاویر را به صورت وحشیانه به اشتراک بگذارند. با این حال ، اصطلاح هنر دیجیتال موارد زیادی را در بر می گیرد که بیش از 50 سال است ایجاد شده است. با شروع خشن در سالهای اولیه خود به عنوان ازدواج ریاضی و هنر ، اخیراً واقعاً منفجر شده است ، نه تنها از نظر کیفیت بلکه از نظر وسعت و سبک نیز گسترش یافته است. بیایید به بررسی وجود نسبتاً کوتاه اما تکنیک سریع هنر دیجیتال بپردازیم.

هنر دیجیتال در آزمایشگاه کامپیوتر آغاز شد. دانشمندان با استفاده از رایانه به عنوان ابزاری برای ایجاد هنر ، از رایانه هایی در اندازه اتاق برای ایجاد اشکال و خطوط با الگوریتم استفاده کردند و به رایانه ها امکان داد تا نتایج را بر اساس محاسبات ارائه شده دستکاری کنند. با ایجاد نمایش های انتزاعی و آثار تکراری هنر سنتی ، نتایج واقعاً بی نظیر بود. این تکنیک رایانه ای همچنین تکنیک استفاده از گروه های نمادهای کوچک را برای ایجاد تصاویر بزرگتر ، که در سال 1966 در Young Nude به نمایش گذاشته شد ، اولین نمونه پیکسل شده از یک پیکره انسانی نشان داد.

در سال 1949 ، جورج نیس اولین اثر دیجیتالی نمایش داده شده را با Generative Computergrafik ایجاد کرد و گالری هوارد وایز اولین نمایشگاه آثار هنری دیجیتال را در سال 1965 با “تصاویر تولید شده توسط رایانه” میزبانی کرد. در حالی که دنیای فناوری با استفاده گسترده از رایانه سازی در تجارت به سرعت در حال رشد بود ، در سال 1967 اولین گروه سازمان یافته هنرمندان دیجیتال به نام EAT (آزمایشات در هنر و فناوری) مشاهده شد. این افراد که توسط گروهی از هنرمندان و دانشمندان رایانه تشکیل شده اند ، پتانسیل عظیمی را در این همکاری مشاهده کردند و می خواستند رشد آن را تشویق و ارتقا دهند. در عرض چند سال ، هنرمندان دیگری نیز به این سبک پیوستند ، و شامل تکنیک های هنری تعاملی و جنبشی شدند.

شاید بتوان به دو دلیل گفتن هنر دیجیتال دشوار باشد: اول این که انواع تکنیک ها را در بر می گیرد و دوم این که تنوع تکنیک ها به طور مداوم در حال تغییر است زیرا روش های جدیدی برای استفاده از فناوری برای خلق آثار هنری متولد می شود. هنر دیجیتالی شامل آثار هنری است که با استفاده از فناوری دیجیتال (بر روی بوم) ایجاد شده اند و همچنین آثاری را که فقط در یک صفحه (مانند یک تجربه) قابل مشاهده هستند ، شامل می شود. متداول ترین تکنیک های هنر دیجیتال عبارتند از:

با استفاده از عکسهای یک دوربین معمولی یا دیجیتالی ، عکسها دیجیتالی می شوند و سپس در رایانه دستکاری می شوند و تغییرات را از وضوح تصویر گرفته تا ایجاد مجدد شدید تصویر در رنگهای مختلف ، آرایشها و حتی تجزیه عکس به چندین قسمت انجام می دهند.

در این تکنیک ، او هنرمند عکس می گیرد و با استفاده از ابزارهای رایانه ای عملاً تصویر را “نقاشی” می کند و آن را از شکل اصلی خود تغییر می دهد ، اما اغلب طرح کلی موضوع را حفظ می کند.

هنرمندان با گرفتن چندین تصویر ، لایه ها را ویرایش کرده و تصاویر را ویرایش می کنند تا آثار هنری منحصر به فردی خلق کنند.

با نقاشی دو بعدی ، آثار هنری با ابزار نقاشی مجازی در یک برنامه ویرایش با استفاده از مدل های دو بعدی ایجاد می شود.

این تکنیک که بیشتر شبیه مجسمه سازی است ، از نرم افزار مدل سازی برای مجسمه سازی در رایانه استفاده می کند. مواردی که به طور سنتی با دست یا ماشین ایجاد می شوند می توانند دوباره در رایانه ایجاد شوند.

نرم افزاری که به طور خاص برای این استفاده ایجاد شده است به هنرمند اجازه می دهد تا جزئیات را در طرح های کلی ایجاد کرده و یک طرح گرافیکی ایجاد کند. اندی وارهول این نوع کار را رهبری کرد و موافقت کرد که در سال 1985 نماینده کامپیوتر نوپای Commodore باشد.

به بیان ساده تر ، این ترکیبی از سایر تکنیک های دیجیتالی است.

VIDEO ART & INTERACTIVE DIGITAL INSTALLATIONS:

با استفاده از تصویربرداری کامپیوتری ویدئویی ، این سبک اخیر هنر دیجیتال یک تجربه همه جانبه است ، اغلب صوتی ، تصویری و حتی حرکت را در یک ارائه ترکیب می کند.

اگرچه دنیای هنرهای دیجیتال در حال حاضر مملو از هنرمندان فن آوری است که مشتاق به اشتراک گذاشتن آثار خود هستند ، اما راهپیمایان قابل توجهی وجود دارند که همه اینها را ممکن کردند.

فریدر نایک اولین هنرمند شناخته شده ای است که در بازسازی اثر پل کلی با عنوان Hommage à Paul Klee 13/9/65 Nr.2 یک اثر الگوریتمی دیجیتالی خلق کرده است.

مایکل نول ، دانشمند کامپیوتر با آموزش ، برخی از اولین آثار هنری و انیمیشن کامپیوتری را خلق کرد و اولین آثار او اولین بار بود که به طور حرفه ای در ایالات متحده به نمایش گذاشته شد. وی که از پیشگامان واقعیت مجازی بود ، اولین دستگاه سه بعدی را با نام “دستگاه احساساتی” برای افزایش تسلط بر گرافیک رایانه ای ایجاد کرد.

جف کونز ، با الهام از اندی وارهول ، در استفاده از فناوری دیجیتال مسلط است و نقاشی ها و مجسمه های پاپ او به دلیل مخالفت بصری با wha معروف هستند.

آینده برای هنرهای دیجیتال چه می کند؟